In plaats van dat het gras juist groener is bij de buren is het verdacht stil aan de overkant van het Kanaal. Zo’n beetje vijf jaar nadat de Britten zich via Brexit ontkoppelden van het Europese juk is er van de beloofde economische voorspoed nog maar weinig over. In tegendeel zelfs, een serieus stagflatiescenario dreigt voor de Britse economie.

Stagflatie is een nare combinatie van economisch stagnatie, hoge werkloosheid en hardnekkig hoge inflatie. Zeer vervelend voor de regio in kwestie, die hierdoor hard wordt geraakt. Nog vervelender voor lokale beleggers en spaarders die de reële waarde van hun beleggingen in rook zien opgaan. Of met andere woorden, van wie de koopkracht serieus wordt uitgehold. Het is een situatie die een centrale bank te allen tijde wil voorkomen. Adequaat ingrijpen is daarom een vereiste. Maar welk belang weegt zwaarder, het bestrijden van inflatie met een hogere rente of het ondersteunen van de economie met het verlagen van de rente?

Het is precies deze spagaat waarin de Bank of England (BoE) zich op dit moment in bevindt. Het lukt de Britse centrale bank maar niet de consumenteninflatie (CPI) structureel rond de 2%-doestelling te krijgen. Sinds het eerste kwartaal komt de inflatie telkens ruim boven de 3% uit. Sterker nog de Britse inflatie zit weer in een opgaande lijn en in augustus bedroeg deze zelfs 3,8%. Daarnaast zakt de arbeidsmarkt langzaam in, en loopt de werkloosheid zienderogen op. Desalniettemin wist de Britse economie er over het tweede kwartaal nog wel een nipte groei uit te persen, maar de groeiverwachtingen worden aan alle kanten naar beneden bijgesteld. Het brengt de Bank of England in ieder geval in een lastig pakket. Waar de strijd tussen de haviken en de duiven in al haar hevigheid is losgebarsten. In haar laatste beleidsvergadering trokken de haviken in ieder geval aan het langste eind, en bleef de rente op het huidige niveau.

Het is niet het enige probleem voor de beleidsmakers van de BoE. Ook zij zien met lede ogen aan hoe premier Keir Starmer er maar niet in slaagt een sluitende begroting te krijgen. De algehele kredietwaardigheid van de Britse overheid staat daardoor onder druk. Dit tanende vertrouwen heeft z’n weerklank op de financiële markten, die een alsmaar hogere vergoeding eisen voor langlopend Brits staatspapier. De oplopende rentelasten creëren daarmee een zelfversterkend effect, wat de premier nog verder in een hoek drijft. De BoE wist de verkoopgolf van langlopend staatspapier kortstondig te stutten door haar verkoopprogramma de komende jaren te vertragen. Maar zelfs dat kon niet voorkomen dat de Britse 30-jaarsrente op het hoogste niveau staat sinds 1998.

Maar al deze malaise maakt van het Verenigd Koninkrijk wel een goed voorbeeld van langdurig wanbeleid. En dat is misschien het enige lichtpuntje voor ons als beleggers. Want hoewel ook hier de inflatierisico’s aan de bovenkant liggen, de economische groei zwak is en de lange rentes steeds verder omhoog kruipen, loopt het hier nog niet z’n vaart als in het Verenigd Koninkrijk. Dit geeft beleggers en beleidsmakers de tijd om de Britse situatie in ogenschouw te nemen, en lering te trekken uit de lessen van de overkant. Of zoals ze daar zeggen, “A warned person counts for two.”