De onafhankelijk van de Fed is in het geding. Fed-voorzitter Jerome Powell leek jarenlang de belichaming van monetaire standvastigheid. Data boven politiek. Maar in Jackson Hole leek Jerome Powell te bezwijken. Hij zette ineens de deur op een kier voor een renteverlaging in september. Het is dezelfde deur waar Donald Trump al maandenlang tegenaan beukt. Wie heeft de sleutel van deze deur nu echt in handen: Powell of Trump?

Nog geen maand geleden kregen de inflatierisico’s nadrukkelijk méér gewicht dan de dreigende afkoeling van de arbeidsmarkt. Dat klonk degelijk en onafhankelijk. Maar in Jackson Hole was alles anders. Opeens staan de neerwaartse risico’s van de werkgelegenheid centraal. En is de invoerheffing gerelateerde inflatie van tijdelijke aard. De hiërarchie van risico’s is abrupt omgedraaid. Toeval? Of een knieval?

Op zich zijn de zorgen over de ontwikkelingen van de Amerikaanse arbeidsmarkt niet onterecht. Deze koelt inderdaad af. Desalniettemin is het totale economisch beeld nog steeds robuust. Daarbij zijn de inflatierisico’s nog steeds groot. Zeker omdat nog niet alle prijseffecten van de invoerheffingen verwerkt zijn in de consumentenprijzen. Inflatierisico’s liggen daarmee duidelijk aan de bovenkant. En het verlagen van de beleidsrente speelt ook weer inflatierisico’s in de hand.

Maar volgens Trump is er “virtually no inflation” en moet de rente dus nú omlaag. Met 3%-punt. Hij zet Powell consequent neer als traag en wereldvreemd. Als Powell met zijn team de rente niet verlaagt, zorgt Trump er wel voor dat er een hem gunstig gezind bestuur komt te zitten. Zo richt hij zijn pijlen nu op Fed-bestuurder Lisa Cook om af te treden, nadat eerder al Adriana Kugler voortijdig aftrad. Met de “dissidenten” Bowman en Waller in het bestuur heeft Trump al medestanders aan zijn zijde. Een meerderheid van door Trump aangestelde bankiers komt langzaamaan tot stand. Het enige wat nog rest, is het vinden van een geschikte opvolger van Jerome Powell, wiens termijn als voorzitter volgend jaar mei afloopt.

Het gonst inmiddels van de namen voor zijn opvolging. James Bullard, oud-president van de Boston Fed, is aan dat lijstje toegevoegd. Bullard is alles wat Powell níet wil zijn: flexibel, wendbaar en soms opportunistisch. Voor Trump klinkt dat als muziek in de oren: iemand die de rente zonder scrupules verlaagt, zolang het politieke momentum dat vereist.

Of draait Powell zelf tussen nu en volgend jaar mei? Maakt hij een knieval of ondersteunen de economische data de renteverlagingen? Powell kreeg in Jackson Hole nog een staande ovatie, een beleefdheidsapplaus voor een man die acht jaar lang probeerde koers te houden in een hevige storm. De vraag is of hij zijn laatste maanden eindigt als de bewaker van de onafhankelijkheid van de Fed, of als de man die uiteindelijk toch bezweek onder de druk. Ik verwacht het laatste. Trump zal in ieder geval blij zijn zodra de rente verlaagd wordt. En ook op de aandelenmarkten zal de champagne knallen. Onder druk wordt alles vloeibaar.