Wat te doen met het grote gewicht van Amerikaanse aandelen in de portefeuille? Een vraag die menig belegger bezighoudt, helemaal sinds de terugkeer van Trump. Die met zijn importheffingen op ‘Liberation Day’ de wereld flink opschudde. Nu vraagt de één zich af of het nog wenselijk is om in het huidige geopolitieke klimaat in de Verenigde Staten te beleggen. De ander maakt zich zorgen over de hoge concentratie en waardering van Amerikaanse aandelen. Twee verschillende invalshoeken dus. Ik focus me nu vooral op de tweede: hoe om te gaan met de hoge concentratie en waardering?

Amerikaanse aandelen behaalden de afgelopen 15 jaar een rendement van circa 13% per jaar. De wereld exclusief de Verenigde Staten kwam niet verder dan ruim 6% per jaar. Amerikaanse aandelen profiteerden van het Amerikaanse ‘exceptionalism’. Eerst de FAANG aandelen, daarna de Magnificent Seven. Met als gevolg dat de concentratie in de gangbare marktkapitalisatie gewogen wereldwijde aandelenindices, zoals de MSCI World index, sterk toegenomen is. Het aandeel van de Verenigde Staten in deze index is gestegen tot boven de 70%. En het gewicht van de top 10% aandelen in de MSCI World index, niet geheel toevallig allemaal Amerikaanse aandelen, bedraagt circa 25%. Het hoogste niveau ooit in deze index.

En dan de waardering van de aandelenmarkt. Ook die is de afgelopen jaren sterk opgelopen. Vooral door de sterke resultaten van Amerikaanse technologie gerelateerde aandelen. Amerikaanse aandelen zijn inmiddels 90% duurder dan de rest van de wereld op basis van voor de economische cyclus gecorrigeerde koerswinstverhouding. Amerikaanse aandelen hebben wel een aanzienlijk hogere winstgroei laten zien dan de rest van de wereld. Toch geeft de huidige hoge waardering te denken. Zeker in de wetenschap dat hoge waarderingen in het verleden altijd een voorbode waren van lage toekomstige (middel)lange termijn rendementen. Kortom: is het tijd om het gewicht van de Verenigde Staten te heroverwegen?

Wat zijn de opties? Een mogelijkheid is om de wereldwijde aandelenmarkt weer in regionale blokken op te delen. Maar hoe bepaal je dan de nieuwe regiogewichten? En wanneer pas je deze weer aan? Daarnaast wordt het op deze manier een stuk lastiger om ESG- en duurzaamheidsdoelstellingen integraal een plek te geven. Een andere optie is om een alternatief wegingsschema toe te passen. Zo zijn er indices met een bbp-weging, waardegewogenindices, risicogewogenindices en gelijkgewogenindices. Deze indices hebben weliswaar een lager gewicht naar de Verenigde Staten, maar hebben ook zo hun tekortkomingen. Zo zijn deze reeksen over het algemeen vrij naïef samengesteld en hebben de meeste van deze indices allerlei impliciete blootstellingen naar factorpremies, zoals waarde, omvang en volatiliteit.

En dat is meteen het bruggetje naar de derde optie, wat mij betreft de meest voor de hand liggende. Breng expliciet en gericht factorblootstellingen en diversificatie aan in de portefeuille. En accepteer daarbij grotere landen- en aandelenafwijkingen ten opzichte van de marktkapitalisatie gewogen index. Dan zul je zien dat het gewicht van de Verenigde Staten aanzienlijk lager uitvalt. Het voordeel van een dergelijke aanpak is ook dat het ‘model’ zichzelf weer corrigeert, mochten Amerikaanse aandelen het momentum weer gevonden hebben en/of de waarderingen genormaliseerd zijn. En ook ESG- en duurzaamheidsdoelstellingen kunnen op deze manierintegraal meegenomen worden. Ofwel een aanpak die future proof is!