Amerikaanse aandelen zijn in historisch perspectief duur. Of zoals Fed-voorzitter Jerome Powell onlangs zei: “(…) by many measures (…) equity prices are fairly highly valued”. Daar valt weinig op af te dingen. Een rapport van Bank of America laat zien dat de S&P 500 index op 19 van 20 waarderingsmaatstaven duur is. Vier daarvan staan zelfs op recordhoogte. Het doet denken aan eerdere periodes van euforie: de dotcomhausse van eind jaren ’90 en de krediet gedreven top van 2007/2008. Beiden eindigden in tranen voor aandelenbeleggers. Langzaamaan sijpelt de hoogtevrees ook op Wall Street door. Zo voorspelde David Salomon, de ceo van Goldman Sachs, recent forse correcties op de aandelenmarkten.

Toch is de huidige situatie niet één-op-één te vergelijken met eerdere periodes van hoge waarderingen. Tijdens de internetbubbel waren de verwachte winsten vooral luchtkastelen. Veel van de internetbedrijven hadden geen verdienmodel, alleen een domeinnaam en een beursnotering. In 2007/2008 waren balansen van vooral financiële instellingen opgeblazen met schulden en derivaten waarvan niemand de risico’s doorgrondde. Bovendien bestond de S&P500 index in die periodes nog voor een groot deel uit kapitaalintensieve bedrijven. Tegenwoordig komt meer dan de helft uit asset-light sectoren als technologie, communicatie en gezondheidszorg. Bedrijven die voorspelbare kasstromen genereren, minder afhankelijk zijn van schuldfinanciering en dankzij automatisering en gebrek aan concurrentie hogere marges halen.

Maar hoe ver kan de waardering nog oplopen? Bomen groeien immers niet tot in de hemel. Op basis van historische analyses die de waardering koppelen aan het (lange termijn) toekomstig rendement, ogen de rendementsvooruitzichten bij de huidige waarderingen niet best. Laat staan als ze nog verder oplopen. Toch zijn er plausibele scenario’s denkbaar die aandelenkoersen blijven ondersteunen. Zo is het goed mogelijk dat de komende jaren de winsten sterk blijven groeien, geholpen door fiscaal beleid en innovatie. In dat scenario lost de hoge waardering zichzelf op. Niet door koersdalingen, maar door stijgende winsten.

Daarnaast betalen beleggers betalen graag een premie voor “veiligheid” en “voorspelbaarheid”; beide zijn een schaars goed geworden. Bij staatsobligaties zijn beide tegenwoordig nauwelijks nog te vinden. Schulden zijn er in overvloed en worden alsmaar groter. Wie wil er nog in obligaties beleggen van overheden met hoge schuldquotes en hardnekkig hoge begrotingstekorten? En daarbij ook nog de aanhoudende inflatiedruk, waardoor het perspectief in reële termen ook onder druk staat.

Zijn de dure aandelen dan de nieuwe risicovrije belegging? Risicovrij zijn ze zeker niet. Maar in de huidige beleggingsomgeving zijn er, naast real assets en edelmetalen, verder weinig goede alternatieven. Aandelen zullen echter niet in een rechte lijn omhoog blijven gaan. Een onverwachte recessie, (geo)politieke escalatie of sterk stijgende rentes kunnen abrupt een einde maken aan de euforie, zeker bij deze hoge waarderingen. Vroeg of laat zal er inderdaad weer een (stevige) correctie komen. Hierop voorsorteren is echter niet altijd de beste strategie. In de woorden van beleggingsguru Peter Lynch: “Far more money has been lost by investors preparing for corrections, or trying to anticipate corrections, than has been lost in corrections themselves”.