Er is geen betere clickbait dan de Amerikaanse president Donald Trump. Alleen al het noemen van zijn naam roept heftige emoties op. Helemaal als de context positief lijkt. In Europa maken we Trump immers graag belachelijk en zien we zijn beleid als een aaneenschakeling van mislukkingen, grootspraak en inbinden. Lang leve de TACO-trade! Trump kiest uiteindelijk immers altijd eieren voor zijn geld.

Maar is dit geen onderschatting van zijn effectiviteit? Daarmee wil ik niet zeggen dat zijn beleid goed is. Maar feitelijk lijkt hij op veel beleidsterreinen zijn doelstellingen binnen te slepen. De Europese NAVO-landen hebben de nieuwe 5%-norm geslikt. Na 30 jaar verzet tegen hogere defensie-uitgaven, gingen we na 6 maanden Trump door de knieën. Trump loodste ook zijn Big Beautiful Bill door het Congres, waarmee hij veel verkiezingsbeloftes inlost. Maar tegen welke prijs? Critici vrezen dat hij daarmee niet alleen de financiële toekomst van de Verenigde Staten, maar ook de democratie ondermijnt.

En dan zijn handelsbeleid. We staan te juichen als de belachelijke tarieven van 50% tot 100% van tafel zijn. Maar de meeste landen slikken nu zonder morren zijn ‘standaardtarief’ van 10%. Het effectieve Amerikaanse importtarief steeg van 2% naar 9%: het hoogste niveau sinds de Tweede Wereldoorlog. En Trump lijkt dat kunstje te willen herhalen met zijn nieuwe dreigementen.

De hogere tarieven resulteren in recordopbrengsten aan invoerrechten: $64 miljard in het tweede kwartaal. Een stijging van 280% ten opzichte van een jaar eerder. Een druppel op de gloeiende plaat van het begrotingstekort, maar toch mooi meegenomen. Zeker omdat de rekening, anders dan critici voorspelden, niet volledig bij de Amerikaanse consument belandt. Veel bedrijven belasten de importtarieven nog niet rechtstreeks door naar de Amerikaanse consument. Trump lijkt dus deels gelijk te krijgen: de rekening komt elders terecht.

Dat maakt de handelsoorlog overigens nog geen onverdeeld succes. Het zorgt voor onrust op de financiële markten, het raakt de wereldeconomie, en de polariserende toon van zijn retoriek schaadt het imago van de Verenigde Staten. De langetermijneffecten zijn vrijwel zeker per saldo negatief.

Pijnlijk voor Trump is vooral dat zijn voornaamste doelwit, China, over de sterkste troeven bleek te beschikken. Dankzij haar ijzeren greep op onder meer zeldzame aardmetalen, kan China de Amerikaanse economie serieus raken. Na een razendsnelle escalatie volgde dan ook net zo snel een ongemakkelijk staakt-het-vuren.

De vraag is niet of Trump’s beleid ons bevalt, maar of het voor Trump werkt. En in veel opzichten doet het dat. Terwijl de wereld zijn beleid ziet als chaos, zien Trump en zijn innercircle zelf vermoedelijk een succesvol eerste halfjaar. In de chaos schuilt wellicht meer strategie dan velen willen toegeven. Misschien is dat wel zijn grootste troef: terwijl de wereld lacht of zich ergert, herschrijft hij stukje bij beetje de spelregels. Voor beleggers is dat geen geruststellende boodschap. De kans dat we onder Trump terugkeren naar de voorspelbaarheid en stabiliteit van ‘vroeger’ is verwaarloosbaar. Chaos is het nieuwe normaal. Wen er maar aan.