Nu de One Big Beautiful Bill Act (OBBBA) officieel is goedgekeurd door het Amerikaanse Congres is het begrotingsspel serieus op de wagen. Ondanks het schrappen van allerlei overheidstaken en -subsidies, zal het Amerikaanse begrotingstekort de komende jaren structureel uit zijn voegen barsten door een ongekend groot pakket aan belastingverlagingen. Financiële markten houden het met argusogen in de gaten. Want wat zijn de consequenties voor het vertrouwen in de Amerikaanse economie? En zien beleggers nog heil in de Amerikaanse dollar als veilige en betrouwbare wereldmunt?

Het nieuws kon je de afgelopen maanden niet ontgaan zijn. De waarde van de dollar ten opzichte van andere valuta’s krijgt klap na klap. Het grillige beleid van president Trump dreigt steeds meer beleggers weg te drijven uit de Verenigde Staten, en daarmee uit de dollar. Want waar bij het aantreden van Trump de eurodollarkoers nog tegen pariteit aanschurkte, nadert deze inmiddels $1,20. Een resultaat waar Trump mee kan pronken, hij beloofde zijn kiezers bij zijn aantreden immers een depreciatie van de dollar.

Vanuit historisch perspectief is de beweging van de afgelopen maanden niet eens zo opmerkelijk. In de periode tussen de kredietcrisis in 2009 en de Russische invasie van Oekraïne in 2022 steeg de waarde van de dollar ten opzichte van de euro ruim 60%. Gesteund door een sterke performance van de Amerikaanse aandelenmarkt en de opkomst van (passieve) market-cap beleggingsfondsen stroomde zo bedoeld of onbedoeld enorme vermogens richting Wall Street. En daar wordt nou eenmaal in dollars afgerekend.

Lang speelde de depreciatie van de euro ten opzichte van de dollar het beleggingsrendement van euro-beleggers in de hand. Als tijdens crisis de aandelenmarkten onderuit gingen, steeg de waarde van de Amerikaanse greenback. Hiermee werkte de dollarblootstelling als diversificatie binnen de beleggingsportefeuille. Maar dit jaar zien we juist het tegenovergestelde gebeuren. Niet de dollar versterkt tijdens een aandelen sell-off, maar juist de euro. Dat betekent dat euro-beleggers in Amerikaanse activa juist nu dubbel worden geraakt.

Hoe nu verder is de vraag. Op de valutamarkten spelen er allerlei krachten die op verdere depreciatie van de dollar wijzen zoals: een hernieuwde escalatie van de Trump’s handelsoorlog en het immens uitdijende begrotingstekort. Daarnaast blijft Trump zagen aan de poten van Jerome Powell en daarmee indirect aan de onafhankelijkheid van de Amerikaanse centrale bank. Deze week circuleerde zelfs een ontslagbrief voor de Fed-voorzitter, wiens onafhankelijkheid essentieel is voor het vertrouwen in de dollar. Toch zijn er ook krachten die juist voor een ommezwaai kunnen zorgen. Zo is er nog altijd geen serieus alternatief voor de diepe, liquide, veilige en betrouwbare kapitaalmarkt als die van de Verenigde Staten.

Voor beleggers kunnen forse uitslagen op de valutamarkten aanleiding zijn om hun valutabeleid nog eens scherp onder de loep te nemen. Valutarisico staat immers op de lange termijn te boek als een onbeloonde risicobron. Daarom zou je deze vorm van risico bij vastrentende waarden tot een minimum moeten beperken. Echter zijn zakelijke waarden meer gebaat bij een gedeeltelijke valuta-afdekking. Zo blijft de diversificatie aan de ene kant geborgd, zonder het volledige risico open te zetten.

Het valutabeleid staat daarmee meer dan eens op de voorgrond. En hoewel er tal van redenen zijn om het dollarrisico af te dekken, is het te vroeg om de rol van de dollar af te schrijven. One strike, maar nog lang niet out!